İlmarinen, Kalevala destanının en önemli kahramanlarından birisi olup sihirli sampoyu icad eden olağanüstü yetenekli bir demirci ustası ve büyücü Vainamoinen’ın yakın arkadaşıdır.
İlmarinen başlangıçta bir tanrı olduğu sanılmaktaysa da zamanla folklorik bir kahramana dönüştürülmüştür. Seppo İlmarinen, Vainamoinen için tahıl, para ve tuz öğütebilen sampo adlı üç-taraflı bir değirmen yapmış bu da büyücünün Kuzey ülkesinde yaşayan Pohjola Bakiresini kazanmasını sağlamıştır. Pohjola Bakiresinin öldürülmesinden sonra İlmarinen yeniden Pohjola’ya giderek bu sefer ölen kızın kız kardeşini elde etmeye çalışmış, kız karşı koyunca kaçırmıştır.
Ilmarinen ile Vainamoinen sampoyu kendilerinden çalan Pohjola kralı Louhi’den geri almayı başarmışlarsa da dönüş yolunda denize düşüp kaybolan alet sonsuza dek tuz çekmeye devam edecektir. Sonunda Pohjola Bakiresini kendi için kazanan İmarınken kızı evlenmeye ikna edemediği gibi elinde de tutamayınca eski karısı Kullervo’nun laneti yüzünden gerçek bir kadınla evlenemeyeceği fikrine saplanınca kendine altın ve gümüşten yeni bir kadın yapmıştır. Bununla birlikte gece karısının soğuk olduğunu anladığında kadını Vainamoinen’e vermeyi teklif etmiş ama ondan eritip altına dönüştürmesi tavsiyesi almıştır. Kötü büyücü kadın Louhi ay ve güneşi bağladığında İlmarinen hilal formunda ay ve güneş dökmüşse de tıpkı altın gelinde olduğu gibi başarısız olmuş, demircinin ay ve güneşi yeterince parlamamıştır.
Kaynak: Özhan Öztürk. Dünya Mitolojisi. Nika Yayınları. Ankara, 2016